YEMUZ Nevzat Tarakçı
18.11.2006

Anne – Çok mutluyum! İlk çocuğumuz dünyaya geliyor.
Adını ne koysak acaba? Son derece önemli çocuğun adı. Anlamlı olmalı, kültürümüzü yansıtmalı. Bizden olmalı, rengimizi, kokumuzu, dokumuzu taşımalı mutlaka bu isim.

Baba – Katılıyorum size hanım. İsmin anlamı yansıyor kişinin karakterine. Herkes adından bilmeli insanların hangi topuma, hangi kültüre ait olduğunu. Ne o yabancı, garip, tuhaf isimler! İğreniyorum benliğini hiçe sayıp evladına yabancı isimler takan anne babalardan. Yozlaşmanın ta kendisi değil mi bu? Her şeyden önce Adige kültürünü öğretmeliyiz çocuğumuza; diliyle, yaşantısıyla, her yönüyle. Evde hep ana dilimizi kullanmalıyız. Böyle büyümeli çocuk.

Anne – O halde NART olsun oğlumuzun adı. Nart’lar gibi yaşasın benliğini, kimliğini, kişiliğini.

Baba – Çok güzel, Nart olsun tabii, yakışır sevgili yavrumuza. Yakışır soylu ailemize, geniş sülalemize.

Baba – Bu ikinci çocuğumuz. Çok heyecanlandım yine! Ne koysak adını?

Anne – Bilmem ki, şey… Yoksa KAYA mı olsa?

Baba – Olur hanım, neden olmasın! Komşuların oğlu KAYA gibi o da yüksek puanla büyük okullar okusun, meslek sahibi olsun, çok para kazansın!

Anne – O halde KAYA olsun. En güzel üniversiteyi bitirsin benim aslan oğlum. Layık olsun ailesine. Biz zengin olamadık. Bari o yaşasın gönlünce. Olsun en güzelinden arabası, evi, yatı katı…

Baba – Hem öyle sivrilmesin kültürdür, kimliktir diye. Ne o küçük yaşta düğün dernek davası? Okulunu, mesleğini düşünsün önce! Benim oğlum mutlaka bilmeli iki yabancı dil. Çerkesce sonraki iş. Bu Adige’lik dikkati dağıtmamalı erkenden! Hem genç yaşta tanışmasın düğünlerle, kızlı erkekli toplantılarla. Toparlayamaz kendini, başarısız olur okul hayatı.

Anne – Derneklere, düğünler, toplantılar? Zarardır bunlar, gelişmekte olan çocuklara zarar. Marjinal olmamalı bizim çocuk. Okusun, meslek sahibi olsun, evlensin, mutlu olsun! Sonra düşünülebilir bu ayrıntılar ama o yaşa kadar asla!

Anne – Üçüncü çocuğumuz kız oldu, adı, KAROLİNA.

Baba – İsim dediğin biraz da Batı toplumlarını çağrıştırmalı. Doğulu olduğu hissedilmemeli. Kızımız öğrenimini ne yapıp edip Avrupalarda, Amerikalarda yapmalı. Ne bu yaşadığımız toplumlardan çektiğimiz bizim. Dünya vatandaşı olmalı. Neymiş Allah aşkına Türklük, Çerkeslik?

Anne – Katılıyorum size. Geniş açıdan bakmalıyız artık olaylara. Dünya küçüldü bak! Kültürler karıştı birbirine. Ayrıntıları düşünmeye vakit mi var? Ben evladım için her fedakârlığa razıyım.

Karolina – Ben Karolina. Büyük bir işletmede üst düzey yöneticiyim. Bildiğim kadarıyla annem, babam Çerkes’miş! Üç kardeşmişiz. Sadece adlarını biliyorum, hayattalar mı bilemiyorum.

İki çocuğumuz var, Justinya  ve Peter. Eşim bir İngiliz. Samimi bir Katolik. Sımsıkı bağlı kültürüne. Biliyor yedi göbek atasını. Her birinin, albümünde özel yeri var.

Üç dil biliyorum. Çocuklarım da çok güzel konuşuyor iki dili. Seviyorlar kiliseye gitmeyi, seviyorlar Noel’i ve diğer bayramları.

Benim ise, içimde sebebini anlayamadığım bir burukluk var. Sık sık soruyorum kendime

Yoksa ait olmadığım bir kültürün içinde miyim?

Yaşlandım evet, farkındayım, fakat geriye dönüp baktığımda, çocukluğumda yaşadığım, şimdilerde hayal meyal hatırladığım her şey, tarifsiz haz veriyor bana. Büyük ağabeyimin ismini duymak nedenini bilmediğim bir mutluluğa çekiyor beni. Ya o yıllarda duyduğum, şimdi hatırlamaya çalıştıkça yüreğimi titreten, benliğimi saran o düğün müziği…

Evet, galiba ben yabancı bir kültürle beslendim. Doyurmadı bu kültür beni, açlık hissediyorum, acı çekiyorum. Kaybolmuş, yok olmuş biri gibiyim! Yalnız kalabalıklarda boğuldum! Kendimi arıyorum!

Ben kimim?

Hani kimliğim?

Nerde kültürüm?

Nasıl olmalı inancım?

Nedir bu içimdeki dayanılmaz acı, artıp giden sancı?

Bir ana dilim mi olmalıydı benim?

Neden, anne ve babamın dışında, “Bu büyük annem, bu dedem!” diyebileceğim bir fotoğrafım yok?

Kim yardım edecek bana?

Kimler sorumlu benim bu hale gelişimden?

Mutlu olamıyorum, bir şeyler arıyorum, bulamıyorum!

Yaşamın anlamı kalmadı!

Karmakarışık kafam!

Yardım edin bana ne olur!

Ne olur yardım edin!