Konuşamadığı, yazamadığı “dil” in erdemini anlatanlar.

“Dili ve kültürü” hakkında hiçbir bilgisi olmadan ahkâm kesenler.

Okumayan, dinlemeyen, araştırmayan ama her şeyi herkesten iyi bilenler.

Bilmediğini de bilmeyenler. 

Ve yaralı kültürünün yok oluşunu seyredenler…

Var değil mi sağımızda solumuzda böyleleri?

Var, ne yazık ki var!

Sen, ben, o… bunlardanız belki.

Olsun, biz yine de ağlanacak halimize güleriz.

Güler, geçeriz.

Neredesin ey samimiyet?

SERMAYESİ SAMİMİYET OLANLAR

Kültür duyarlılığı içinde bilinçle yaşayanlar.

Sevgiye, aşka inananlar,

Vefa nedir iyi bilenler,

Sermayesi samimiyet olanlar, selâm size!

KISSA BELKİ DE HİSSE

Hep anlatılır, mutlaka duymuşsunuzdur:

Derviş, bir kucak elmayla yanından geçen genç kıza:

-Nereye gidiyorsun?

Kız, ilerideki tarlayı göstererek:

-Sevdiğim şu tarlada çalışıyor, ona gidiyorum.

Derviş:

-O kucağına ne doldurdun?

Genç Kız:

-Sevdiğime elma götürüyorum!

Derviş:

-Kaç tane elma var elinde?

Kız gayet sakin:

-İnsan, sevdiğine götürdüğü şeyi sayar mı hiç?

Bu cevap karşısında neye uğradığını şaşıran derviş, elindeki tespihi yavaşça kopartmış.

İşte bir kıssa, belki içinden çıkar bir hisse…

Sevgi, aşk, samimiyet, vefa…

SELAM OLSUN!

Selam olsun,

Kültürü için samimiyetle gayret sarf edenlere.

Selam olsun,

Sivil toplumda hizmet etmenin gönül işi olduğuna yürekten inananlara.

Selam olsun,

Bu inancın gereğini yerine getirenlere.

Selam olsun,

Renge, ırka takılmayıp tüm insanlığa taşabilenlere.

Kültürüne âşık olanlara.

Selam olsun,

“Bu kültür mutlaka yaşamalı!” diyebilenlere.

Selam olsun,

Bildiklerini yaşayanlara, yaşantısıyla örnek olabilenlere.